નેહરુએ પોતે શેખ અબ્દુલ્લાને કહ્યું હતું, UNમાં કાશ્મીરનો મુદ્દો લઈ જવો ભૂલભર્યો હતો

 

ઈચ્છે તો બધા જ છે, પણ આજે કેટલા લોકનું દામપત્ય જીવન ભવ્ય હોય છે? કોઈપણ પરિવાર, કોઈપણ ગૃહસ્થી ત્યારે જ શાંત, આનંદમય રહેશે જ્યારે તેના પરિવારમાં આપસી પ્રેમભાવ હોય.

પ્રેમ તો એવી ક્ષિતિજ છે જેનાથી પરમાત્માની ઝલક જોવા મળે છે. એટલે પરિવારને પ્રેમ ઉપર ઊભો કરવો જોઈએ. પ્રેમ પરમાત્માની વ્યવસ્થા છે અને લગ્ન માણસનો પ્રબંધ છે. આપણે આપણા પ્રયત્નથી લગ્ન કરી લઈએ અને પછી પરિવારને પરમાત્માને સોપીએ તો પ્રેમનો જન્મ થાય છે. જે કુટુંબોમાં પ્રેમ ગાયબ થઈ ગયો હોય તે કુટુંબના માણસો વિકૃત, અધાર્મિક અને હિંસક બની જાય છે. એવા પરિવાર અધર્મ તથા અશાંતિનો અડ્ડો બની જાય છે.

જ્યારે પરિવારમાંથી પ્રેમ ગાયબ થઈ જાય, ત્યારે આપણે જેને ગૃહસ્થી કહીએ છીએ, તેમાં સંઘર્ષ, કલેહ, દ્વેષ, ઇર્ષા અને ઉપદ્રવનો પ્રવેશ થઈ જાય છે. એટલે પરિવારના કેન્દ્રમાં પરમાત્મા હોવો જોઈએ. પરંતુ આજે કેન્દ્રમાં છે નિજી સ્વાર્થ, અહંકાર, હું મોટો, તૂ નાનો જેવા ભાવો. તેના પરિણામે એવું થઈ રહ્યું છે કે, પરિવારના સભ્યો પ્રેમના ભૂખ્યા રહી જાય છે અને જેમને પ્રેમ નથી મળતો તે વ્યક્તિત્વ તડપતુ, અતૃપ્ત અને બેચેન બની જાય છે. તડપતુ વ્યક્તિ સમાજમાં અનાચાર પેદા કરે છે.

જ્યારે કોઈ માણસને કુટુંબમાં પ્રેમ નથી મળતો, તેમના દામપત્ય જીવનમાંથી પ્રેમ સમાપ્ત થઈ જાય છે. ત્યારે તે ફરી એક મિથ્યા પ્રેમની તલાશમાં ઘરેથી બહાર નિકળી જાય છે.

દુનિયામાં વૈશ્યાઓ અસફળ દામપત્યને કારણે જ પેદા થઈ છે. પરસ્ત્રી અને પરસ્ત્રી ગમન જેવી દુર્ઘટનાઓ પ્રેમના અભાવનું જ પરિણામ હોય છે. પછી આવા દામપત્ય જીવનમાંથી જ્યારે સંતાનો જન્મે છે તો તેઓ અધુરા બાળકો સમાજમાં વિકૃતિ ફેલાવે છે. એટલે દામપત્ય જીવનમાં જે માતા-પિતાએ સંતાન ઉત્પન્ન કરવું છે તેમને પોતાના દામપત્ય જીવનનો આધાર પ્રેમ રાખવો.