કેટલી બદલાઇ ગઇ છે આપણી દુનિયા!

 

એક બાળકે કહ્યું કે એને એવી વાર્તાઓ નથી ગમતી, જેના અંતમાં લાંબુંલચ ભાષણ આપવામાં આવ્યું હોય. ભાષણ એટલે કે શીખ - ઉપદેશ. જેમ કે, જુઠું ન બોલવું જોઇએ, છેતરવું ન જોઇએ, કોઇ વસ્તુ પૂછયા વિના ન લેવી જોઇએ વગેરે. એનું માનવું હતું કે આ સંબંધિત નથી એટલે કે એનું તત્કાલીન કંઇ મહત્વ નથી. સવાલ એ થાય કે શું નૈતિકતા મહત્વ ગુમાવી ચૂકી છે? હિતોપદેશ અને પંચતંત્રની કથાઓ જુની થઇ ગઇ?જરા વિચારો, પાયાના નૈતિક મૂલ્યો ભાષણ બની ગયાં છે. અસત્યની પરિભાષા જ બદલાઇ ગઇ છે. એને બીજા કશાની ભલાઇની ઓથ મળી ગઇ છે. કોઇ પણ વસ્તુ પૂછયા વિના લઇ લેવી એ તેની જરૂરિયાત કેટલી છે તેના પર આધાર રાખે છે.

સાચું બોલવું કે કોઇની સાથે અપ્રમાણિકતાથી ન વર્તવું એ હવે શાણપણ નથી મનાતું. બધું સ્વીકાર્ય છે. દરેક ખોટું પગલું ભરવા પાછળ એક સાચું કારણ છે. બેબી ફલકની વાસ્તવિકતામાં અટવાયેલી અનેક વાતોમાંથી અનેકને તો અત્યારથી જ રહેમ નજરે જોવાનું શરૂ થઇ ગયું છે. બે વર્ષની બાળકીની બે મહિના સુધી મૃત્યુ સાથે લડત ચાલી. પછી શું વિચારીને એના હૈયાએ ધબકવાનું છોડી દીધું હશે? કદાચ એ જ કે માત્ર બે વર્ષની ઉંમરમાં જ એણે એ બધું સહન કરી લીધું હતું, જે આજની દુનિયા એને આપી શકવાની હતી.

હવે આવી દુનિયામાં કોઇ માણસને બીજા માણસ પરથી વિશ્વાસ ઊઠી જાય, તો નવાઇ લાગે ખરી? નવાઇ પણ શા માટે લાગે? વિશ્વાસનો અરીસો અત્યંત નાજુક હોય છે. સહેજ અમસ્તો અથડાય અને નાની એવી તિરાડ પડી જાય તો પ્રતિબિંબ બે ભાગમાં જોવા મળે છે. તૂટેલા અરીસામાં ક્યારેય પ્રતિબિંબ જોવામાં આવતું નથી. એક સમય હતો જ્યારે આ બાબતને અપશુકન માનવામાં આવતી હતી. તો પછી આજે આપણને આવા તૂટેલા અરીસા કેમ સ્વીકાર્ય બની ગયા છે?